دوران نوجواني، هم از نظر نوجوانان و هم از نظر والدين دشوارتر از دوران كودكي قلمداد شده است. 300 سال پيش از تولّد مسيح(عليه السلام)، ارسطو چنين اظهار داشت: نوجوانان پرشور و آتشي مزاجند و آماده اند كه خود را به دست غرايز بسپارند.
در اوايل قرن حاضر ج. استانلي هال، مؤسس انجمن روان شناسي آمريكا، نوجواني را دوران طوفان و تنش شديد» و نيز دوران توانايي فوق العاده جسماني، عقلي و عاطفي مي دانست. برخي از نظريه پردازان روان كاوي نيز نوجواني را وضعيتي مي دانند كه نوجوان در آن دچار اختلال رواني است. البته بررسي هاي تجربي درباره نوجوانان به طور كلي نشان مي دهند كه آشفتگي دوران نوجواني بيش از حدّ بزرگ جلوه داده شده است.1 با اين وجود، فرايند انتقال از كودكي به بزرگ سالي، دشوار و پركشمكش است. نوجوان از يك سو با سرعت بي سابقه اي بلوغ جسمي و جنسي را مي گذراند و از سوي ديگر، خانواده، فرهنگ و جامعه از او مي خواهند تا مستقل باشد، روابط جديدي را با هم سالان و بزرگ سالان برقرار كند و آمادگي ها و مهارت هاي لازم را براي زندگي شغلي و اجتماعي به دست آورد. نوجوان بايد علاوه بر پذيرش و سازگاري با اين همه تغيير و تحوّل، هويت منسجمي نيز براي خود كسب كند و به سؤالات دشوار و قديمي من كيستم؟»، جاي من در هستي كجاست؟» و از زندگي خود چه مي خواهم؟» پاسخ مشخص و اختصاصي بدهد
بر اين اساس، دوران نوجواني از مراحل بسيار مهم تحوّل شخصيت به شمار مي رود كه از ديرباز محور توجّه روان شناسان قرار داشته است
مي ,دوران ,نوجواني ,كه ,نوجوان ,روان ,دوران نوجواني ,نوجواني را ,كند و ,دشوار و ,شده است
درباره این سایت